O pożytkach z xyw

Kiedy kierowniczka wyrzucała mnie z mojej pierwszej pracy, jako jeden z powodów podała karygodne zachowanie posługiwania się xywą w prywatnych rozmowach telefonicznych. Głównym powodem podanym przez panią kierownik była moja nieznośnie niezależna osobowość.
Dzień kiedy oznajmiła mi że nie przedłuży mi umowy był jednym z najradośniejszych w mym żywocie. Miałam powyżej uszu tej toxycznej instytucji, a sama nie mogłam z niej odejść bo postawiłabym osobę mnie rekomendującą w głupiej sytuacji.

W Firmie jest nas ponad 50 i sporo imion się powtarza, ale że prawie wszyscy mają xywy, to nie ma dwóch ludzi do których zwracalibyśmy się w ten sam sposób. To zazwyczaj dużo upraszcza; utrudnia tylko gdy przyjdzie listonosz i chce podpisu adresata, wymienionego z oficjalnego nazwiska, a my się zastanawiamy który to jest. A mamy piękne xywy. LocK i Loku, Amorfis i Estelar, De Vil i Kaktus. Albo Nash. Pewnego dnia Boss mówi do portiera:
- Mało jest miejsca, zaparkowałem trochę za blisko tego żółtego Reno, gdyby miał problem z odparkowaniem, pan wie, gdzie mnie szukać.
- Ale ten żółty, to jest któryś z waszych pracowników.
- Aaa! - przypomniał sobie Gstlt. - To Nash!
- No to przecież mówię, - portier na to - że wasz!

Są tacy co rzeką, że używanie xyw jest niechrześcijańskie, ja zaś myślę, że one oddają bardziej charakter osoby, niż chrzcielne imię, nadawane wszak w pierwszych dniach życia, gdy amorficzne szczenię ludzkie nie zdążyło jeszcze wykazać się żadnymi indywidualnymi cechami. No i wielu wielkich ludzi znamy tak naprawdę pod ich xywami. Święty Franciszek otrzymał na chrzcie imię Jan. Francesco, czyli Francuziasty, było xywką.

Postanowiłam pisać jakieś bardziej pozytywne rzeczy, które nie będą wywoływały złych emocji i inkwizycyjnych dyskusji, ale nie wiem czy to dobry pomysł.