Miasto, domy wzdłuż ulic, piękne lub niegdyś piękne kamienice budowane przez Niemców, w czasach kiedy ludziom nie było wszystko jedno czy wokół jest pięknie czy nie. Teraz często zniszczone, zaniedbane, ślady ich świetności obsypują się, pokrywają coraz grubszą warstwą brudu.
Idąc ulicami Śledziogrodu często widzę pomiędzy dawnymi domami komunistyczny betonowy koszmarek. Dwa z ośmiu rogów Grunwaldu zamiast pięknych dziewiętnastowiecznych budowli noszą wielkopłytowe domiszcza. Przy placu Lotników pośród postkomunistycznych klocków wyrasta nagle jedna, jedyna kamienica - widać, że wyrwana z kontextu, że jej boczne ściany kiedyś wspierały się o boki sióstr - kamienic. Te wszystkie szare betony wyrosły w miejscach gdzie przedwojenne domy legły w gruzach pod bombami lub pod rozbiórkę na odbudowę Warszawy. Te betony to blizny i strupy na pokaleczonym ciele tego doświadczonego i umęczonego miasta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz