W Berlinie - cały kwartał śródmiejskiej przestrzeni, zamiast pod biurowiec, przeznaczony pod pamięć.
Chodzimy w ciszy pomiędzy stelami, niektóre sięgają nam kostek, inne wysoko ponad głowami. Lokalna młodzież biega w labiryncie, skacze z jednej na drugą ze śmiechem.
Mimo że ogromny, Pomnik Ofiar Holokaustu wydaje się mimo wszystko nieadekwatny. Stel jest prawie trzy tysiące. Czyli jedna na ponad dwa tysiące ofiar. Próbuję sobie wyobrazić ich imiona wypisane na betonowych monolitach. Czy by się zmieściły?
Tragedia tak kosmiczna, że musisz ją od siebie odsunąć, nie możesz próbować sobie jej naprawdę uświadomić, rzeczywiście ogarnąć, realnie wyobrazić, całkowicie zempatyzować - bo by cię to zabiło.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz