Lizbona i kurtyzana

Portugalczycy są zupełnie inni. Nigdzie się nie spieszą, wszystko załatwią pojutrze. Każdy posiłek celebrują godzinami. My chcielibyśmy wrzucić coś na ruszt i lecieć dalej, a oni podają pierwsze przystawki, drugie przystawki, czasem trzecie, po daniu głównym deser, potem jeszcze kawa... Tak było we wszystkich lokalach w których nasza firmowa wycieczka jadła w Lizbonie.
Ostatniego dnia po obiedzie musieliśmy jeszcze odebrać rzeczy z hotelu i dojechać na lotnisko. Zaczęliśmy więc prosić Michaela, szefa lokalu, żeby pospieszyć podanie głównego dania i nie podawać już deseru. Michael, który bardzo się zaangażował w naszą imprezę, był zrozpaczony. "Gdybym wiedział, że chcecie wyjść o czwartej, umówiłbym się z wami na pierwszą, a nie na drugą trzydzieści. Takie piękne menu z pięciu dań przygotowałem. Bardzo, bardzo was przepraszam." Gdy wychodziłam, jako ostatnia z ekipy, kelner jeszcze biegł za mną z moim obiadem zapakowanym w pudełko...
Napisałam potem do Michaela że zdążyliśmy na samolot i że jedzenie było dobre bardzo. Gdy w odpowiedzi znów przepraszał, napisałam mu że to ja przepraszam jego, bo zachowaliśmy się jak barbarzyńcy i zepsuliśmy jego pracę, w którą włożył tyle serca.
Przytoczyłam mu epizod z autobiografii "Wyznania chińskiej kurtyzany": narratorka była umówiona na wieczór z dwoma amerykańskimi oficerami, więc cały dzień przygotowywała się spotkanie ze specjalnymi gośćmi. Jej kucharz spędził ogromne ilości czasu tworząc wyjątkową kolację: dobierał smaki, komponował przyprawy. A gdy Amerykanie przyszli, zjedli w pośpiechu, "sprawa" z kurtyzaną znającą najbardziej wyrafinowane arkana wschodniej sztuki miłosnej wzięła im po pięć minut.
A są tacy autorzy SF, którzy myślą, że dogadalibyśmy się z Obcymi. Hehe.


(zdjęcia autorstwa Adaśka Najwierniejszego)
a tu jest jeszcze więcej zdjęć z imprezy w Lizbonie i z półmaratonu w którym startowali bliscy mojemu sercu)