Zapytuje mnie Kumpel Miły z Firmy Ukochanej:
Pisam ja jemu:
"Dogmat o nieomylności papieża. Jeden papież napisał jedno (encyklikę), a teraz się mówi, że nie wiadomo czy to dobrze.
To o co tu chodzi?
Chodzi o to, że ta nieomylność to nieprawda. Fajnie jest powiedzieć "jestem nieomylny, więc jak stwierdzam że jestem nieomylny to się nie mylę", ale sprawić żeby to była prawda jest równie łatwo jak złapać siebie samego za uszy i wyciągnąć w ten sposób z bagna.
Kościół ma ten sam problem co Microsoft - potrzebę zachowania "zgodności w dół". Chodzi o to by się nie przyznać do błędu i nie zdyskredytować w oczach wiernych, bo wtedy powiedzą "kiedyś się pomyliliście, to teraz też możecie się mylić; to my będziemy robić po swojemu" (i tak robią, tylko mają wyrzuty sumienia i nerwice eklezjogenne). Kiedyś któryś tam powiedział "Bez Kościoła nie ma zbawienia". Teraz, chcąc wprowadzić do dogmatu intuicję że Bóg potrafi zbawić również nieochrzczonych, mówi się "owszem, ale Kościół to nie tylko ochrzczeni, ale poszukujący Boga i poszukujący dobra". A wystarczy chwycić to od drugiej strony i cała ta ekwilibrystyka się sypie. Wtedy uważano że jak ktoś nie jest ochrzczony to pójdzie do piekła. Teraz się tak nie uważa. Niedawno Kościół zmienił dogmat o dzieciach umarłych bez chrztu. Jeden z bardziej zbrodniczych w dziejach ludzkości; wskaźnik umieralności niemowląt w dawniejszych wiekach był mocno powiązany z kościelnym przepisem że dziecko trzeba ochrzcić koniecznie w świątyni, najpóźniej kilka dni po urodzeniu; wówczas zimy były bardzo długie, a odległości na wsiach dalekie. Bodajże Podsiadło podsumował to genialnie:
Zaglądam znów do limbus puerorum. A tam - po decyzji Watykanu - pusto.
